ÜŞÜYORUM..ÜŞÜDÜKÇE DÜŞÜNÜYORUM..

Kısa bir kahve molası verdim hayata..
Uzaktan bakıyorum geçmiş yaşanmışlıklara..
Bir film izlermiş gibi,sessiz ve sakinim..

Düşünüyorum..Düşündükçe üşüyorum..
Üşüdükçe bir yudum daha alıyorum sıcak kahvem den..

Üşüyorum..Üşüdükçe düşünüyorum..
Üstümüze zorla giydirilen bu hüzün elbisesi ne kadar kalacak üzerimizde..?

Camlara vuran bu yağmur damlaları,daha nekadar ıslatacak ruhumuzu..?

Üşüyorum..Üşüdükçe düşünüyorum..
Soğuk yataklarda ki,Soğuk yastıklara yalnız düşen başları..
Bir sıcak çay bile demleyeni olmayan insanları düşünüyorum.

Sonbahar'ın tatlı hüznü'nü çıkartmak zorundayız üstümüzden..Alışmalıyız bu mevsim geçişleri'nin ruhumuzda bıraktığı kampçı izlerine..

Aynaya bakıyorum hiç yakışmıyor 'Hüzün' adlı elbise üzerime..Bakışlarıma yansıyor yağmur'un gri rengi..

Sİyah botlarım da çamur izleri..
Pembe Şemsiyem'i bile sevmedi bu hain fırtına..
Kırdı,yıprattı,savurdu bir kaldırım taşı'nın kenarına..
Eğilip alamadım Pembe Şemsiyemi..Seslendi bana yaralı yattığı yerden..

''Bırak ve git beni..Bari sen kurtar kendini..
Bu hırçın yağan yağmurda artık sana faydam olmaz,koruyamam seni bu islaklıktan..''

Dedi ve bıraktı mücadeleyi.. Kaldırım taşı'nın kenarında kapattı gözlerini Pembe Şemsiyem..
İşte o an anladım artık renklerin bir anlamı yok..
Yine hüzün kaplayacak her yeri ve tüm yürekleri..

Üşüyorum...Üşüdükçe düşünüyorum..
Soğuktan titreyen elleri..o eli ısıtacak başka bir eli olmayanları düşünüyorum..
Dört duvar soğuk odada,kanı çekilen duyguları düşünüyorum..

Huzur nerde?..Huzur hangi mevsimde..?
Belki ilkbahar'ın cıvıl,cıvıl renklerin de..
Belki yaz'ın kavurucu sıcağın da..
Bazen Sonbahar'ın düşen sarı yaprakların da..

Ama benim için..'Huzur' Evimde; yanan sıcacık sobamın kenarın da oturup kahvemi yudumlamaktır..

Peki ya sen..!! Şuan bu yazıyı okuyan kişi..!
Senin huzur'un şimdi nerede gizli..??